ڌوڪو ۽ دولاب ڪندا ڪيئن،
نينهن نڀائڻ وارا ماڻهو!؟
ڪنهن جو ڀي احساس نه سمجـﮬـن،
لڙڪ وهائڻ وارا ماڻهو.
سک سان پاڻ به سمهندا ناهن،
چين ڦٽائڻ وارا ماڻهو!
توتي ڇانوَ لطيف، سچل جي،
سنڌ بچائڻ وارا ماڻهو!
قاتل، غاصب سي ٿيندا هن،
حق کي کائڻ وارا ماڻهو!
ڪانئر ٿيو پيا جيئندا رهندا،
ڪنڌ جـﮬـڪائڻ وارا ماڻهو!
توکي وقت ستائيندو پيو،
سوچ! ستائڻ وارا ماڻهو!
‘عائشه’ تنها رهندا آهن؛
پاڻ پڏائڻ وارا ماڻهو!
**