آ سڳو رشتن جو نازڪ، اعتبارن کي نه ڇڏجو!
وقت سان وڙهجي سدا ڀل، پل به پيارن کي نه ڇڏجو!
حال ڀائي ٿي گذاريون، پاڻ تن جا هر گـﮬـڙيءَ لئه،
هيڪلو مشڪل ۾ پيارا، بيقرارن کي نه ڇڏجو!
چنڊ تي انسان پهچي، ڇا ڪيو انسان لئه آ؟
خيال آفاقي ڏسو ٿا، ڀونءِ وارن کي نه ڇڏجو!
ماءُ ۽ بابو نه جنهن جو، جيئرو آهي دنيا ۾،
ڇو ڀُلَنِ ڀٽڪن اجايو، تن جي ٻارن کي نه ڇڏجو!
‘عائشه’ دنيا اميدن، تي رهي قائم ته آهي،
آس رهندي زندگي ڀر، انتظارن کي نه ڇڏجو!
**