چوٽ لڳڻ سان ٽُٽندو يارو.
جيون ٿانءُ، مِٽيءَ جو سارو.
چنڊ جي هيٺان شام سمي جو،
اُڀ ۾ چمڪي هڪڙو تارو.
چانڊوڪيءَ ۾ سمنڊ رنڀي ٿو،
شايد! مون جيئن آهه اُڃارو.
خالي گهر ۾ تنها سوچون،
ٻرندڙ ڏيئو، روشن جارو.
هُن جون سارون ساهه کڻن ٿيون،
تڏهن ته جيئرو آهيان يارو.
ڌُنڌلو، ڌُنڌلو هڪ، هڪ سپنو،
ديس به ”سُندر“ دونهون سارو.