خواب تنهنجا اکيون اُجاري ويا.
مونکي دنيا نئين ڏيکاري ويا.
ڦُول وانگر يقين آ ٽڙيو،
هُو جو هڪڙو دفعو نِهاري ويا.
مان ته ابدي سُتل هُيس ننڊ ۾،
سڏ تنهنجا مگر اُٿاري ويا.
پاڻ سان هُو کڻي ويا سڀ ڪجهه پر،
ٽهڪ پنهنجا هِتي وساري ويا.
اڄ ”سُندر“ جي قبر تي روئي،
نيٺ لُڙڪن جا ديپ ٻاري ويا.