ڪيڏو نه زندگيءَ سان هُوءَ ڀوڳ ڪري ويئي.
هر لمحو حياتي جو آ روڳ ڪري ويئي.
فطرت جا رنگ سڀئي ڏک جي جهلڪ ڏين پيا،
عالم سمورو دل جو پُرسوڳ ڪري ويئي.
هاڻي انهيءَ سهاري جيئان جهان ۾ ٿو،
هوءَ روح جي حوالي آ جوڳ ڪري ويئي.
هوءَ ويندي ويندي ننڊ جي نصيب ۾ جُهڙالين،
اکڙين جو خوابن سان سنجوڳ ڪري ويئي.
احساس کسي مون کان مُرڪن جا سڀئي ”سُندر“،
منهنجي چپن جا ٽهڪ سڀئي سوڳ ڪري ويئي.