رات پئي ٿي ماڪ هاري گُل مَٿان.
روز ائين ٿي نيڻ ٺاري گُل مَٿان.
جا چُمي پوپٽ اُڏاريندي هُئي،
اڄ اُها پوپٽ پئي ماري گُل مٿان.
منهنجو چهرو ڄڻ تلاشيندي هُجي،
ان طرح هوءَ پئي نهاري گُل مٿان.
پنهنجي چپڙن-پنکڙين سان هوءَ لکي،
نانءُ ٿي منهنجو سنواري گُل مٿان.
زندگي توکي ڏسي ائين گهاريان،
جيئن اُڏامِي ڀونئر گهاري گُل مَٿان.
هَوءَ بڻجي آئينو اڄ خود ”سُندر“،
پنهنجو چهرو ٿي ڏيکاري گُل مٿان.