هڪ ڏينهن مان ٿي ويندسُ مهمان مٽيءَ جو.
رکڻو آ ڇو ته مونکي ڀي مان مِٽيءَ جو.
ٽُڪرا ٿي توکي تنهنجا آئينا اهي چُڀندا،
مون وٽ ته سارو آهي ساما مِٽيءَ جو.
سڀ کي اکين ۾ پنهنجي هي جاءِ ڏئي ٿي مُرڪي،
ڪيڏو نه آهي پُختو ايمان مِٽيءَ جو.
ٻارن جيان خُدا ڀي مِٽيءَ سان راند پئي ڪئي،
هي کيڏندي جُڙي ويو انسان مِٽيءَ جو.
”سُندر“ ملي مٽيءَ سان هر ڪوئي مِٽي ٿيندو،
ماڻهو به ڇو ته آهي ڪو گيان مِٽيءَ جو.