ياد جا پيرا لٽيندو ٿو رَهي.
وقت، ذهنن کي مٽيندو ٿو رهي.
نفرتن جي ديس ۾ عاشق رڳو،
ٻج محبت جو ڇٽيندو ٿو رهي.
درد هُن جو روح منهنجي کي سدا،
ٿُڙ تي سارين جيان سٽِيندو ٿو رهي.
ڪير ٿو هُن کي ڀلا روڪي سگهي،
هُو ته نيڻن سان ڦٽيندو ٿو رهي.
لُڙڪ هُن جي ڪينَ نيڻن مان وهيا،
جيڪو لاشن کي لٽيندو ٿو رهي.