جي اُڏامي وئي مهڪار، گُل ڇڻي ويندا.
ڪا نه ايندي پوءِ بهار، گُل ڇڻي ويندا.
ڇو مروڙين ٿي روز ايڏي بي حسيءَ مان تون،
ٺاهه ساجن جي لاءِ هار، گُل ڇڻي ويندا.
او سانوڻيءَ جي هوا هيل نه اچجان تنها،
جي نه آندئي پرينءَ جا پيار، گُل ڇڻي ويندا.
دل يادن جي گُلابن سان مهڪندي ئي رهي،
جي ٽُٽا نينهن جا خُمار، گُل ڇڻي ويندا.
تنهنجي دم سان ئي واس هُئي حيات ”سُندر“ جي،
ٿي نه پن ڇڻ جي مُند يار، گُل ڇڻي ويندا.