پنڌ تنهنجو پري آ اڃان آدمي.
تو ڪيو آ سفر هي ڪٿان آدمي!؟
ڪنهن فرشتي خُدا جي نه خواهش اٿم،
زندگيءَ ۾ رُڳو ٿي پوان آدمي.
ڪو پَکي ڀي نه ويجهو ٿو تنهنجي اچي،
آئون توکي ڪئين پو مڃان آدمي!؟
منهنجي دل کي عجب اڄ سُڪون ٿو مِلي،
تنهنجي نيڻن ۾ پيو ٿو ڏسان آدمي.
مون ته ماڻهن جي وچ ۾ به ڳوليو مگر،
ڪونه آئين نظر تون ڪِٿان آدمي!