مُند سانوَڻ، رات برساتي هُئي.
تنهنجي ڪارڻ دل گهڻو آتي هُئي.
ياد تنهنجي گُل ٽڙيل رابيل جا،
تيز پر ڪڏهين تِکي ڪاتي هُئي.
رات چوڏهين، چنڊ-ليئا جُهڙ منجهان،
ڪنڌ جي هيٺان تنهنجي ڇاتي هُئي.
مَنُ تڏهن ئي ڪونه ٿي سمجهي سگهيو،
ٻولڙي جو عشق جي ٻاتي هُئي.
سڀ وڃائي گهر وري واپس پُڳي،
عشق ۾ هي دل به جذباتي هُئي.
اُن ۾ ڀي احساس تنهنجو هو ”سُندر“،
ٻار ڳل تي جا چُمي پاتي هُئي.