ياد جا ڪئي ستارا، ڇڏي ٿي وڃي.
شام ويران چارا، ڇڏي ٿي وڃي.
مُرڪ موتي سنڀالي کنيو ٿي وڃي،
لُڙڪ مون لاءِ کارا، ڇڏي ٿي وڃي.
پير-نيشان گُم ٿيو وڃن خواب جيان،
لهر جڏهين ڪنارا، ڇڏي ٿي وڃي.
پنهنجي ساڀيان جي سنڌوءَ ۾ هر روز هُوءَ،
خواب سڀئي اُڃارا، ڇڏي ٿي وڃي،
جنهن چريءَ دل جي لئه تو وڇايا ڪنڊا،
گُل سا تو لئه سارا ڇڏي ٿي وڃي.