مُرڪ جا موتيا کڙيا آهن.
لُڙڪ اکڙين ۾ اڄ ٽڙيا آهن.
حادثا، زندگيءَ جي نيڻن مان،
ٽيپو، ٽيپو پَئي ڳڙيا آهن.
پيٽ جي باهه، جاءِ پنهنجيءَ تي،
پيار جي بُک ۾ سَڙيا آهن.
جت خوابن جي پُهچ ناهي ڪا،
نيڻ اُن جاءِ تي اَڙيا آهن.
هر ڏُکي ويل ۾ مون ڏانهن سُندر،
درد همدرد ٿي لَڙيا آهن.