سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو ڪتاب نمبر (208) اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب ”ازل کان پاڻ آوارا“ نامياري شاعر ستار سُندر جي خوبصورت شاعريءَ جو مجموعو آهي.
هي ڪتاب سِپ پبليڪيشن نواب شاهه پاران 2012ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون بخشل باغيءَ جا جنهن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ شيئر ڪرڻ جي اجازت ڏني.
هِن ڪتاب جي ورق ورق تي اکين ۽ ذهنن جا قدم رکي ئي پرکي سگهون ٿا ته ستار سُندر شاعريءَ واري دنيا ۾ ڪيترو لاڀ حاصل ڪيو آهي. ستار سُندر پنهنجي ٽهيءَ ۾ اهم شاعرن ۾ سڃاتو وڃي ٿو. هُن جي شاعري ۾ رومانس جو رنگ واضع غالب نظر اچي ٿو.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
معصوم شاعراڻي سڀاء جو مثال
هي اکيون لُڙڪ، انتظاري آ.
جي هَوا جي هَٿن، ٿي پَوي ڇا ڪجي؟
”ازل کان پاڻ آوارا“، اسان جو پنڌ اڳتي آ.
روز خوابن ۾ پئي کليا آهيون.
سانت جو ڪوئي ساز آهيان مان.
پنن جي هي ڇڻ، ڇڻ، هوا جو آ سرگم.
ياد جا پيرا لٽيندو ٿو رَهي.
هر طرف هيءُ ڪنهنجو، آخر هُڳاءُ آهي.
تو نهاريو ڪٿي بي خوديءَ ۾.
وقت جي ويا لُڙهي روانيءَ ۾.
مينهن بڻجي سٽين، ڳڙو آهين.
ڪيڏو نرمل آب آ تنهنجي نيڻن جو.
پو به اُن ۾ ڪا وئي رهجي ڪَمِي.
هاڻ ته آهي دل جي منزل خاموشي.
ڇا ته سُندر لڳيون آسماني.
ڪيڏيون يادون هُيون نشانيءَ ۾.
هِن دل جي اشارن کي به ڄاڻي نه سگهينءَ تون.
الئي روح ڦُوڪيو تو ڪهڙي مِٽيءَ ۾.
پنڌ تنهنجو پري آ اڃان آدمي.
ڪينَ پُوري ڪڏهن به ٿي آ طلب.
خوابن جون دريون کُليون واڱڻائي.
ياد ناهي ته ڪنهن ڏنيون آهن.
ٿڪ اچي لاهين، اسان جي نگريءَ ۾.
توسان جو رابطو رهيو ناهي.
ڪَئي خواب سُرمَئي، کڻي رات آئي.
پيار مان تو رکيا اکين تي هٿ.
ديوانن جيان ور، ور ورندين.
اڄ به گُونجي ٿو ساز چوڙين جو.
هي وڇوڙو به ٿئي پچي پورو.
لُڙڪ نيڻن ۾ لڪايو ٿو اچان.
هڪ ڏينهن مان ٿي ويندسُ مهمان مٽيءَ جو.
پنهنجا آخر پيار ۽ ماڻا ڪاڏي ويا؟
جُهوپڙيءَ ۾ ٻَري جو بَتي رات جو.
نيٺ ڪنهن جي اکين ڪُٺي آهين.
تون جو پنهنجا وار، ڇوڙي ٿي ڇڏين.
روز اوسئيڙا اکين کي تو وٽان ملندا رهيا.
ڪيڏا ڇائيل آهن ڪارونڀار هوائن ۾،
تو بن منهنجو پيار اڪيلو ٿي ويندو.
ڪجهه اکين جا عذاب سُندر ڏسُ!
ڪيڏو نه زندگيءَ سان هُوءَ ڀوڳ ڪري ويئي.
تنهنجي يادن جي اڃان پولار ۾ ڀٽڪان پيو.
اڄ مُسافر کي اباڻي شهر جو احساس ٿيو.
پاڻ سان وقت سڀ ڪجهه کڻي ويندو آ.
شام جو وڻندڙ نظارو ٿي وڃان.
ڪيڏو هو آواز مِٺو اُن لوليءَ جو.
شخص هڪڙو عشق جي آڪاس ۾ گُم ٿي ويو.
رات ڪيڏي نه آ اُماس، خواب ڀٽڪن ٿا.
بي رنگيون، بي واس جيون جون ڪَليون.
زرد ڇڻندڙ شام ٿيندو ٿو وڃي.
مُند سانوَڻ، رات برساتي هُئي.
ياد جا ڪئي ستارا، ڇڏي ٿي وڃي.
خواب تنهنجا اکيون اُجاري ويا.
عشق ريٽو رچي ٿيو آ جذبات ۾.
تون سڙيل گهر جي منظر نگاري نه ڪر.
اڄ چپن تي پياس جي تصوير آ.
سَڄي حيات هرڻ جيان ڊُڪياسين واريءَ ۾.
وقت آڏو ڏٺم مات کائي وئي.
جي اُڏامي وئي مهڪار، گُل ڇڻي ويندا.
اڻ ڄاتل ڪن سُورن جي پيڙا آهيان.
پاڻ کي پاڻ ئي آزمائي ڏسان.
لڙڪ لهرن جا ٿو هاري درد مان.
شام جو ڳاڙهو ائين آسمان هو.
ڳوڙها ڳڙي ڳلن تي ها ماڪ ٿي پيا.
ميڻ ماڻهو هُيو، پر ڇُرو ڪونه هو.
درد جي برسات ايندي اوچتو.
ڪير ڪنهن کان ٿي ويو اڄ ڌار اسٽيشن مٿان.
رات، مون ننڊ - چارا وڃائي ڇڏيا.
ڪو به اچڻو نه آ پر نهاري پيو.
حيرانيءَ مان گس ڏسن ٿا ڪاڏي وئي.
مون ته سوچيو هو تون لکندين پيار ڪاڳر جي مٿان.
مونکي تنهنجي چپن جو سهارو مليو.
مون ڏٺا جي شاعريءَ جا خواب ها.
روح پنهنجي لئه خود مان خلا ٿي وڃان.
مون کي منهنجي پرين ذات مان وڃ ڪڍي.
وينگس هو ڇوڙيون وار وڃي ٿي ڪاڏي.
درد تنهنجا دل چريءَ جي سنگ ها.
تو سوا هاڻ ”سُندر“ رُلي ٿي گهڻو.
رات پئي ٿي ماڪ هاري گُل مَٿان.
درد، سُڏڪا، اسانجو ڏس ڏيندئي.
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
