تنهنجي يادن جي اڃان پولار ۾ ڀٽڪان پيو.
تُون به آهين، پوءِ به ڇو سنسار ۾ ڀٽڪان پيو.
تُون چڪوري ٿي آ، تنهنجي انتظاريءَ ۾ اڃان،
چنڊ ٿي آڪاس جي هُن پار ۾ ڀٽڪان پيو.
تُون خدا وانگر ڪڏهن مونکي نه آئين سمجهه ۾،
مان اڃان تنهنجي انهيءَ اسرار ۾ ڀٽڪان پيو.
ساٿ تنهنجي کان سوا مونکي سدائين ايئن لڳو،
ڪنهن وڃايل ٻار جيان بازار ۾ ڀٽڪان پيو.
مان سراپا ٿي ويس ناسور تنهنجي درد ۾،
زندگيءَ جي ڏِس اچي آزار ۾ ڀٽڪان پيو.