دردن جو آ سايو ماضي.
ياد اسان کي آيو ماضي.
مُستقبل جي اُونداهي مان،
مُرڪي آ واجهايو ماضي.
آئون اڪيلو اسٽيشن تي،
ڦُڙ، ڦُڙ، مينهن وسايو ماضي.
درد سوا ٻيو ڪُجهه ڀي ناهي،
گيت اِهو پَئي ڳايو ماضي.
اوجاڳيل نيڻن ۾ ”سُندر“،
ڳوڙها بڻجي آيو ماضي.
شاعري
ازل کان پاڻ آوارا
هي ڪتاب ”ازل کان پاڻ آوارا“ نامياري شاعر ستار سُندر جي خوبصورت شاعريءَ جو مجموعو آهي. هِن ڪتاب جي ورق ورق تي اکين ۽ ذهنن جا قدم رکي ئي پرکي سگهون ٿا ته ستار سُندر شاعريءَ واري دنيا ۾ ڪيترو لاڀ حاصل ڪيو آهي. ستار سُندر پنهنجي ٽهيءَ ۾ اهم شاعرن ۾ سڃاتو وڃي ٿو. هُن جي شاعري ۾ رومانس جو رنگ واضع غالب نظر اچي ٿو.
- 4.5/5.0
- 6262
- 951
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ستار سُندر
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- حق ۽ واسطا محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- مهاڳ جي نالي ۾
- شاعر پاران
- معصوم شاعراڻي سڀاء جو مثال
- غزل
- زندگاني ايتري آ.
- درد! اکڙيون تار کڻجان.
- هي اکيون لُڙڪ، انتظاري آ.
- جي هَوا جي هَٿن، ٿي پَوي ڇا ڪجي؟
- ”ازل کان پاڻ آوارا“، اسان جو پنڌ اڳتي آ.
- روز خوابن ۾ پئي کليا آهيون.
- چوٽ لڳڻ سان ٽُٽندو يارو.
- سانت جو ڪوئي ساز آهيان مان.
- ٿي ڀٽڪي تنهنجي ديري ۾،
- آئون ڪيان ڪُڄاڙو يارو؟
- ڏُک لَهر اُٿي آ سيني ۾.
- پنن جي هي ڇڻ، ڇڻ، هوا جو آ سرگم.
- ياد جا پيرا لٽيندو ٿو رَهي.
- هر طرف هيءُ ڪنهنجو، آخر هُڳاءُ آهي.
- تو نهاريو ڪٿي بي خوديءَ ۾.
- درد دل تي ائين لَٿو آهي.
- وقت جي ويا لُڙهي روانيءَ ۾.
- عشق توڙي رهي ٿو ڀاڪر ۾.
- مينهن بڻجي سٽين، ڳڙو آهين.
- ڪيڏو نرمل آب آ تنهنجي نيڻن جو.
- پو به اُن ۾ ڪا وئي رهجي ڪَمِي.
- هاڻ ته آهي دل جي منزل خاموشي.
- مُرڪ جا موتيا کڙيا آهن.
- هي قربتن جو ڪَمال آهي.
- ڇا ته سُندر لڳيون آسماني.
- هُن جي نيڻن ۾ آب کارو آ.
- ڪيڏيون يادون هُيون نشانيءَ ۾.
- هِن دل جي اشارن کي به ڄاڻي نه سگهينءَ تون.
- الئي روح ڦُوڪيو تو ڪهڙي مِٽيءَ ۾.
- نيڻ تنهنجا چُمان ٿورڙو.
- پنڌ تنهنجو پري آ اڃان آدمي.
- ڪينَ پُوري ڪڏهن به ٿي آ طلب.
- خوابن جون دريون کُليون واڱڻائي.
- ياد ناهي ته ڪنهن ڏنيون آهن.
- ٿيون ڪَٿائون، زرد رستا.
- ٿڪ اچي لاهين، اسان جي نگريءَ ۾.
- آئون تولئه اڃان مُنتظر.
- درد ۽ انتظار، خاموشي.
- ايتري ناهي چڱي ناراضگي.
- سونهن برابر ساهه اسانجو.
- توسان جو رابطو رهيو ناهي.
- ڪَئي خواب سُرمَئي، کڻي رات آئي.
- ياد ٿڌڙي گُهلي ڊسمبر ۾.
- دردن جو آ سايو ماضي.
- آس جي جوت پئي جَلي آهي.
- ضبط ڳوڙها ڪري لڪائين ٿو.
- پيار مان تو رکيا اکين تي هٿ.
- ديوانن جيان ور، ور ورندين.
- اڄ به گُونجي ٿو ساز چوڙين جو.
- هي وڇوڙو به ٿئي پچي پورو.
- روشني، روشني ڪَرين پيئي.
- روشني جي لاٽ آهي.
- لُڙڪ نيڻن ۾ لڪايو ٿو اچان.
- هڪ ڏينهن مان ٿي ويندسُ مهمان مٽيءَ جو.
- پنهنجا آخر پيار ۽ ماڻا ڪاڏي ويا؟
- جُهوپڙيءَ ۾ ٻَري جو بَتي رات جو.
- نيٺ ڪنهن جي اکين ڪُٺي آهين.
- تون جو پنهنجا وار، ڇوڙي ٿي ڇڏين.
- روز اوسئيڙا اکين کي تو وٽان ملندا رهيا.
- ڪيڏا ڇائيل آهن ڪارونڀار هوائن ۾،
- تو بن منهنجو پيار اڪيلو ٿي ويندو.
- ڪجهه اکين جا عذاب سُندر ڏسُ!
- ڪيڏو نه زندگيءَ سان هُوءَ ڀوڳ ڪري ويئي.
- تنهنجي يادن جي اڃان پولار ۾ ڀٽڪان پيو.
- سندس نفاست هُئي ڏٺوسين.
- اڄ مُسافر کي اباڻي شهر جو احساس ٿيو.
- پاڻ سان وقت سڀ ڪجهه کڻي ويندو آ.
- شام جو وڻندڙ نظارو ٿي وڃان.
- ڪيڏو هو آواز مِٺو اُن لوليءَ جو.
- شخص هڪڙو عشق جي آڪاس ۾ گُم ٿي ويو.
- رات ڪيڏي نه آ اُماس، خواب ڀٽڪن ٿا.
- بي رنگيون، بي واس جيون جون ڪَليون.
- زرد ڇڻندڙ شام ٿيندو ٿو وڃي.
- مُند سانوَڻ، رات برساتي هُئي.
- ياد جا ڪئي ستارا، ڇڏي ٿي وڃي.
- خواب تنهنجا اکيون اُجاري ويا.
- عشق ريٽو رچي ٿيو آ جذبات ۾.
- تون سڙيل گهر جي منظر نگاري نه ڪر.
- اڄ چپن تي پياس جي تصوير آ.
- سَڄي حيات هرڻ جيان ڊُڪياسين واريءَ ۾.
- وقت آڏو ڏٺم مات کائي وئي.
- جي اُڏامي وئي مهڪار، گُل ڇڻي ويندا.
- اڻ ڄاتل ڪن سُورن جي پيڙا آهيان.
- پاڻ کي پاڻ ئي آزمائي ڏسان.
- لڙڪ لهرن جا ٿو هاري درد مان.
- شام جو ڳاڙهو ائين آسمان هو.
- ڳوڙها ڳڙي ڳلن تي ها ماڪ ٿي پيا.
- ميڻ ماڻهو هُيو، پر ڇُرو ڪونه هو.
- درد جي برسات ايندي اوچتو.
- ڪير ڪنهن کان ٿي ويو اڄ ڌار اسٽيشن مٿان.
- رات، مون ننڊ - چارا وڃائي ڇڏيا.
- ڪو به اچڻو نه آ پر نهاري پيو.
- حيرانيءَ مان گس ڏسن ٿا ڪاڏي وئي.
- مون ته سوچيو هو تون لکندين پيار ڪاڳر جي مٿان.
- مونکي تنهنجي چپن جو سهارو مليو.
- مون ڏٺا جي شاعريءَ جا خواب ها.
- روح پنهنجي لئه خود مان خلا ٿي وڃان.
- مون کي منهنجي پرين ذات مان وڃ ڪڍي.
- وينگس هو ڇوڙيون وار وڃي ٿي ڪاڏي.
- درد تنهنجا دل چريءَ جي سنگ ها.
- تو سوا هاڻ ”سُندر“ رُلي ٿي گهڻو.
- رات پئي ٿي ماڪ هاري گُل مَٿان.
- درد، سُڏڪا، اسانجو ڏس ڏيندئي.
- گيت
- نظم
- چئو سٽا
- وايون
ياد اسان کي آيو ماضي.
مُستقبل جي اُونداهي مان،
مُرڪي آ واجهايو ماضي.
آئون اڪيلو اسٽيشن تي،
ڦُڙ، ڦُڙ، مينهن وسايو ماضي.
درد سوا ٻيو ڪُجهه ڀي ناهي،
گيت اِهو پَئي ڳايو ماضي.
اوجاڳيل نيڻن ۾ ”سُندر“،
ڳوڙها بڻجي آيو ماضي.