روز اوسئيڙا اکين کي تو وٽان ملندا رهيا.
نيڻ پنهنجا دُود وانگر جاڳ ۾ دُکندا رهيا.
اڄ نديءَ ۾ عڪس پئي آڪاس جو تنهنجو لڳو،
۽ هوا ۾ تارڙا لهرن جيان ڇُلندا رهيا.
ايئن لڳو سنڌو جي ڇولين ڄڻ ته پئي ماتم ڪيو،
اُڀ جيان ٻيئي ڪنارا ماٺ ۾ ڏسندا رهيا.
واءُ جو ڀي شور ڄڻ، پيغام پئي تنهنجي لڳو،
۽ اشارا ٿي وڻن جا ڏار پئي لُڏندا رهيا.
ننڊ نيڻن تي لٿي گهري ته ايئن محسوس ٿيو،
چپ تنهنجا ڄڻ ته ”سُندر“ جون اکيون چُمندا رهيا.