وقت آڏو ڏٺم مات کائي وئي.
عمر جوڀن جا جذبات کائي وئي.
اڄ وري ڪو ٿيو بي گهرو ڀُونءِ تي،
هُن جي گهر کي جو برسات کائي وئي.
ڪهڪشائن ۾ هو چنڊ-ميلو الا!
ڪيئن اچي پل ۾ پرڀات کائي وئي.
پنهنجي اندر مان هُو ڪونه نڪري سگهيو،
هُن کي پنهنجي ئي هڪ بات کائي وئي.
هي سڀئي ڏيک گُم ٿي ويا اوچتو!
سج جي روشني رات کائي وئي.
هاڻ رائو نظر جي اڳيان آ ”سُندر“،
ديد، لُڙڪن جي بارات کائي وئي.