حيرانيءَ مان گس ڏسن ٿا ڪاڏي وئي.
مون کان ڳوٺ جا وڻ پُڇن ٿا ڪاڏي وئي.
اسٽيشن تي مُند جهڙالي سوچيان پيو،
ڦُڙ، ڦُڙ بادل تيز وسن ٿا ڪاڏي وئي.
تنها، مان ٿي يار تماشو بڻجي ويس،
مون تان سڀئي ڏيک کِلن ٿا ڪاڏي وئي.
هر ڪنهن ايندڙ ويندڙ کان هي نيڻ سندم،
خاموشيءَ ۾ ڄڻ ته پُڇن ٿا ڪاڏي وئي.
تنهنجي چهري تي ڇو رونق ناهي ”سنُدر“،
مون کان منهنجا دوست پُڇن ٿا ڪاڏي وئي.