لڙڪ لهرن جا ٿو هاري درد مان.
سمنڊ ٿو ڪنهن کي پُڪاري درد مان.
هي پکي ڪنهن کي الائي ايترو،
روز ٿو ٻولي، سنڀاري درد مان.
ڪجهه ته شايد ٿو چوڻ چاهي تڏهن،
چنڊ تنها ٿو نهاري درد مان.
دل دُکايل شاهه جي درگاهه تي،
آس پُوري لئه گذاري درد مان.
هاءِ! ڪو ”سُندر“ سنڌوءَ جي ڪپ تي،
ڪاغذي ٻيڙيون پيو تاري درد مان.