ڏُک لَهر اُٿي آ سيني ۾.
پَڪ ايندي هِن مهيني ۾.
رک روشن دل جي رستي کي،
ڪجهه نظر نه ايندئي ڪيني ۾.
تون نيڻن سان به ڏسي نه سگهيئن؟
ڇا پرک هُئي نابيني ۾.
اڄ درياءَ جرڪي پيو آهي،
آ ڪنهن جي سونهن سفيني ۾.
اڪثر پاڻ سُڃاڻڻ ڪارڻ،
آهيان ڏسندو آئيني ۾.
شاعري
ازل کان پاڻ آوارا
هي ڪتاب ”ازل کان پاڻ آوارا“ نامياري شاعر ستار سُندر جي خوبصورت شاعريءَ جو مجموعو آهي. هِن ڪتاب جي ورق ورق تي اکين ۽ ذهنن جا قدم رکي ئي پرکي سگهون ٿا ته ستار سُندر شاعريءَ واري دنيا ۾ ڪيترو لاڀ حاصل ڪيو آهي. ستار سُندر پنهنجي ٽهيءَ ۾ اهم شاعرن ۾ سڃاتو وڃي ٿو. هُن جي شاعري ۾ رومانس جو رنگ واضع غالب نظر اچي ٿو.
- 4.5/5.0
- 6262
- 951
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ستار سُندر
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- حق ۽ واسطا محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- مهاڳ جي نالي ۾
- شاعر پاران
- معصوم شاعراڻي سڀاء جو مثال
- غزل
- زندگاني ايتري آ.
- درد! اکڙيون تار کڻجان.
- هي اکيون لُڙڪ، انتظاري آ.
- جي هَوا جي هَٿن، ٿي پَوي ڇا ڪجي؟
- ”ازل کان پاڻ آوارا“، اسان جو پنڌ اڳتي آ.
- روز خوابن ۾ پئي کليا آهيون.
- چوٽ لڳڻ سان ٽُٽندو يارو.
- سانت جو ڪوئي ساز آهيان مان.
- ٿي ڀٽڪي تنهنجي ديري ۾،
- آئون ڪيان ڪُڄاڙو يارو؟
- ڏُک لَهر اُٿي آ سيني ۾.
- پنن جي هي ڇڻ، ڇڻ، هوا جو آ سرگم.
- ياد جا پيرا لٽيندو ٿو رَهي.
- هر طرف هيءُ ڪنهنجو، آخر هُڳاءُ آهي.
- تو نهاريو ڪٿي بي خوديءَ ۾.
- درد دل تي ائين لَٿو آهي.
- وقت جي ويا لُڙهي روانيءَ ۾.
- عشق توڙي رهي ٿو ڀاڪر ۾.
- مينهن بڻجي سٽين، ڳڙو آهين.
- ڪيڏو نرمل آب آ تنهنجي نيڻن جو.
- پو به اُن ۾ ڪا وئي رهجي ڪَمِي.
- هاڻ ته آهي دل جي منزل خاموشي.
- مُرڪ جا موتيا کڙيا آهن.
- هي قربتن جو ڪَمال آهي.
- ڇا ته سُندر لڳيون آسماني.
- هُن جي نيڻن ۾ آب کارو آ.
- ڪيڏيون يادون هُيون نشانيءَ ۾.
- هِن دل جي اشارن کي به ڄاڻي نه سگهينءَ تون.
- الئي روح ڦُوڪيو تو ڪهڙي مِٽيءَ ۾.
- نيڻ تنهنجا چُمان ٿورڙو.
- پنڌ تنهنجو پري آ اڃان آدمي.
- ڪينَ پُوري ڪڏهن به ٿي آ طلب.
- خوابن جون دريون کُليون واڱڻائي.
- ياد ناهي ته ڪنهن ڏنيون آهن.
- ٿيون ڪَٿائون، زرد رستا.
- ٿڪ اچي لاهين، اسان جي نگريءَ ۾.
- آئون تولئه اڃان مُنتظر.
- درد ۽ انتظار، خاموشي.
- ايتري ناهي چڱي ناراضگي.
- سونهن برابر ساهه اسانجو.
- توسان جو رابطو رهيو ناهي.
- ڪَئي خواب سُرمَئي، کڻي رات آئي.
- ياد ٿڌڙي گُهلي ڊسمبر ۾.
- دردن جو آ سايو ماضي.
- آس جي جوت پئي جَلي آهي.
- ضبط ڳوڙها ڪري لڪائين ٿو.
- پيار مان تو رکيا اکين تي هٿ.
- ديوانن جيان ور، ور ورندين.
- اڄ به گُونجي ٿو ساز چوڙين جو.
- هي وڇوڙو به ٿئي پچي پورو.
- روشني، روشني ڪَرين پيئي.
- روشني جي لاٽ آهي.
- لُڙڪ نيڻن ۾ لڪايو ٿو اچان.
- هڪ ڏينهن مان ٿي ويندسُ مهمان مٽيءَ جو.
- پنهنجا آخر پيار ۽ ماڻا ڪاڏي ويا؟
- جُهوپڙيءَ ۾ ٻَري جو بَتي رات جو.
- نيٺ ڪنهن جي اکين ڪُٺي آهين.
- تون جو پنهنجا وار، ڇوڙي ٿي ڇڏين.
- روز اوسئيڙا اکين کي تو وٽان ملندا رهيا.
- ڪيڏا ڇائيل آهن ڪارونڀار هوائن ۾،
- تو بن منهنجو پيار اڪيلو ٿي ويندو.
- ڪجهه اکين جا عذاب سُندر ڏسُ!
- ڪيڏو نه زندگيءَ سان هُوءَ ڀوڳ ڪري ويئي.
- تنهنجي يادن جي اڃان پولار ۾ ڀٽڪان پيو.
- سندس نفاست هُئي ڏٺوسين.
- اڄ مُسافر کي اباڻي شهر جو احساس ٿيو.
- پاڻ سان وقت سڀ ڪجهه کڻي ويندو آ.
- شام جو وڻندڙ نظارو ٿي وڃان.
- ڪيڏو هو آواز مِٺو اُن لوليءَ جو.
- شخص هڪڙو عشق جي آڪاس ۾ گُم ٿي ويو.
- رات ڪيڏي نه آ اُماس، خواب ڀٽڪن ٿا.
- بي رنگيون، بي واس جيون جون ڪَليون.
- زرد ڇڻندڙ شام ٿيندو ٿو وڃي.
- مُند سانوَڻ، رات برساتي هُئي.
- ياد جا ڪئي ستارا، ڇڏي ٿي وڃي.
- خواب تنهنجا اکيون اُجاري ويا.
- عشق ريٽو رچي ٿيو آ جذبات ۾.
- تون سڙيل گهر جي منظر نگاري نه ڪر.
- اڄ چپن تي پياس جي تصوير آ.
- سَڄي حيات هرڻ جيان ڊُڪياسين واريءَ ۾.
- وقت آڏو ڏٺم مات کائي وئي.
- جي اُڏامي وئي مهڪار، گُل ڇڻي ويندا.
- اڻ ڄاتل ڪن سُورن جي پيڙا آهيان.
- پاڻ کي پاڻ ئي آزمائي ڏسان.
- لڙڪ لهرن جا ٿو هاري درد مان.
- شام جو ڳاڙهو ائين آسمان هو.
- ڳوڙها ڳڙي ڳلن تي ها ماڪ ٿي پيا.
- ميڻ ماڻهو هُيو، پر ڇُرو ڪونه هو.
- درد جي برسات ايندي اوچتو.
- ڪير ڪنهن کان ٿي ويو اڄ ڌار اسٽيشن مٿان.
- رات، مون ننڊ - چارا وڃائي ڇڏيا.
- ڪو به اچڻو نه آ پر نهاري پيو.
- حيرانيءَ مان گس ڏسن ٿا ڪاڏي وئي.
- مون ته سوچيو هو تون لکندين پيار ڪاڳر جي مٿان.
- مونکي تنهنجي چپن جو سهارو مليو.
- مون ڏٺا جي شاعريءَ جا خواب ها.
- روح پنهنجي لئه خود مان خلا ٿي وڃان.
- مون کي منهنجي پرين ذات مان وڃ ڪڍي.
- وينگس هو ڇوڙيون وار وڃي ٿي ڪاڏي.
- درد تنهنجا دل چريءَ جي سنگ ها.
- تو سوا هاڻ ”سُندر“ رُلي ٿي گهڻو.
- رات پئي ٿي ماڪ هاري گُل مَٿان.
- درد، سُڏڪا، اسانجو ڏس ڏيندئي.
- گيت
- نظم
- چئو سٽا
- وايون
پَڪ ايندي هِن مهيني ۾.
رک روشن دل جي رستي کي،
ڪجهه نظر نه ايندئي ڪيني ۾.
تون نيڻن سان به ڏسي نه سگهيئن؟
ڇا پرک هُئي نابيني ۾.
اڄ درياءَ جرڪي پيو آهي،
آ ڪنهن جي سونهن سفيني ۾.
اڪثر پاڻ سُڃاڻڻ ڪارڻ،
آهيان ڏسندو آئيني ۾.