عشق توڙي رهي ٿو ڀاڪر ۾.
اُڃ پوڀي آ دل جي گهاگهر ۾.
جام مان ٿيون ڏسن اکيون تنهنجون،
آئون گُم ٿي ويو هان ساغر م.
دوست! بي جان شعر ناهن هي،
لفظ آهون ڀرن ٿا ڪاڳر ۾.
ٿي، نچي ڪائنات ساري اڄ،
ڇا ته جهنڪار آهي جهانجهر ۾.
ڪنڌ آخر جُهڪائي ويٺاسين،
ڇڪ ايڏي هُئي عشق ڪافر ۾.
هي آهي ڪمال خيالن جو،
ذهن توکي ڏِسي پيو ظاهر ۾.