پو به اُن ۾ ڪا وئي رهجي ڪَمِي.
خواب توڙي آ خُدا جو آدِمي.
رات پنهنجا وار آلا وئي ڇنڊي،
باک جو اُجرو بدن ٿيو شبنَمِي.
منهنجي چپڙن مان اچي خوشبو پئي،
خواب ۾ هي ڪير تن کي ويو چُمِي.
رات مون کان ننڊ ۾ ٿيو هُئين جُدا،
صبح تائين هُئي نگاهن ۾ نمِي.
سونهن تنهنجي خيال منهنجي ۾ اچي،
وئي ڪري احساس منهنجا ريشِمِي.
رنگ جيون کي ڏيڻ جي لئه نوان،
عشق جو احساس آهي لازِمِي.
هر خوشي، هر آرزو آهي فنا،
درد ئي اي دوست! آهي دائِمِي.