سندس نفاست هُئي ڏٺوسين.
جڏهن به ڪو گُل ڇُهي ڏٺوسين.
نه ننڊ آئي سُڪون جي ڪا،
مٽي ڍڪي ڀي سُمهي ڏٺوسين.
اڃان به تن ۾ آ تنهنجي خوشبو،
هٿن کي پنهنجي چُمي ڏٺوسين.
سندءِ اکين جونه شهر وسريو،
خواب ٿي جو گُهمي ڏِٺوسين.
نفيس پوپٽ جيان هُئي ”سُندر“،
نظر سان هُن کي ڇُهي ڏِٺوسين.