ارپنا
سنڌ جي نالي
جنھن جا گھاوَ
لفظ ڀري نه سگھندا
شاعري
گوندر ويندا گذري
ڪتاب ”گوندر ويندا گذري“ اوهان اڳيان پيش ڪري رهيا آهيون. هي ڪتاب سنڌ جي قومپرست شاعر ابراهيم منشي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. مهاڳ ۾ سائين محمد ابراهيم جويو صاحب لکي ٿو :
”ھن مجموعي ۾، ھِن ڏوٿيءَ، ھن عطائيءَ، ھن درياءَ دل راڳي شاعر، پنھنجي منفرد نظمن، واين ۽ ڪافين ۽ بيتن سان اسان جون جھوليون ڀريون آھن، جھولين کان وڌ اسان جون دليون ڀرڻ چاھيون آھن، بشرطيڪ ھُن جي اھا ورکا وٺڻ لاءِ اسين پنھنجيون دليون کوليون ۽ اُن ۾ جا صدا آھي، پنھنجي ماروئن ۽ پنھنجي ملڪ لاءِ قربانيءَ ۽ ڪم جي صدا، اُھا ٻُڌون . . . جيئن ڪا صدا ٻُڌبي آھي ۽ جيئن ڪا ورندي فرض بڻبي آھي، اُن ورندي ڏيڻ لاءِ پاڻ ڌونڌاڙيون ۽ پنھنجا سُتل مَن جاڳايون.
”ھن مجموعي ۾، ھِن ڏوٿيءَ، ھن عطائيءَ، ھن درياءَ دل راڳي شاعر، پنھنجي منفرد نظمن، واين ۽ ڪافين ۽ بيتن سان اسان جون جھوليون ڀريون آھن، جھولين کان وڌ اسان جون دليون ڀرڻ چاھيون آھن، بشرطيڪ ھُن جي اھا ورکا وٺڻ لاءِ اسين پنھنجيون دليون کوليون ۽ اُن ۾ جا صدا آھي، پنھنجي ماروئن ۽ پنھنجي ملڪ لاءِ قربانيءَ ۽ ڪم جي صدا، اُھا ٻُڌون . . . جيئن ڪا صدا ٻُڌبي آھي ۽ جيئن ڪا ورندي فرض بڻبي آھي، اُن ورندي ڏيڻ لاءِ پاڻ ڌونڌاڙيون ۽ پنھنجا سُتل مَن جاڳايون.
- 4.5/5.0
- 7949
- 2087
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ابراهيم منشي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- ڪمپوزر پاران
- سنڌ سلامت پاران :
- پاڻ سُڃاڻ
- مھاڳ
- نظم
- ڪارونجھر کان ڪينجھر تائين
- تُنبينِ تي تارِ پيچاري
- نياڻيون ٻئي مھراڻ جون
- ٿر جي ڏڪار تي
- ٻاٻاڻن جا ٻار ٻري ۾
- دنيا جو دستور
- ڀٽائي سان مخاطب
- سڙي سورن ۾ ٿي ساڻي
- گونگي ٻوڙي
- توکي ڪھڙا گيت ٻُڌايان
- ڪاراين ۾ ڪَڙيون جڙيون
- سورھن ايڪڙ چنڊ تي
- ڪڻڇي ڪُوڪارون
- جانب سندي جُدائي
- وڏيرن جو وريو وارو
- مون پڪ سُڃاتا
- بلوچن جون باھيون
- مان غدار آھيان
- اي سنڌ امان، اي سنڌ امان
- تون ۽ آئون
- ڦٽن تي ھڻ ڦري ڦٽڪا
- دوکي جي ڌپ
- سھي سٽ ڪر سانگين جي
- ڪڙيءَ ۾ زندگي ڪڙھندي
- سج اچي ويو نيزي پاند
- پورب وارا
- جھڙو ماڻھو تھڙو ناڻو
- آھي پت پارڻ ڏکي
- قلم
- مُنھن موڙي ھليا ويا
- ڪُونج ورني ڪامڻي
- ٻُڏي ٻانھن پيئي
- نئين ڳالھه ناھي
- پليت پير ڪر پري
- دودي ڏاھر جو اولاد
- ڪي ڪي ماڻھو
- ڊي. پي. آر
- چؤواٽي تي
- جھنڊا کڻو
- باغي آھيان
- لکان ڪجھه لھوءَ سان
- موت کي ڏي تون مات
- ھتي ھزارين ھمير سوڍا
- سوريون جتي سينگاريون
- سي چارڻ نه چئجن
- ڀاڳياڻي
- خواب
- خواب
- مان ھوندس نه ھوندس
- مارُن مھانڊا ياد پيا
- اُميد
- ڪتيون ڪئين قيد ۾ گُذريون
- آزادي
- انسان ازل کان آجو آ
- منھنجي ڏات ڏوھاري
- قَسم نامون
- سِڪ جي آھي سرنھن ڦُلاري، چاھت جا ٿيا چيٽ چٽا
- بيت ۽ چؤسٽا
- ڪانڌ جنين جا قيد ۾
- شھيد عبدالرزاق سومرو جي عقيدت ۾
- کاھوڙي
- انڪساري
- جواب
- سُر مارئي
- سُر سسئي
- موکي
- سُر گھاتو
- چؤسِٽا
- وايون
- راڻا ڏيئي رات، ٿورو لاھيو ٿڃ جو،
- دم نه دم ۾ دم،
- کائي سُمھان ڪيئن کير اَلا،
- مون ته مَلِي رکيو ميٽ،
- ڀري چندن چوٽي، واٽن تولئه وار وڇايم.
- ساري سنڌ جا سُور اَلا، سَر تي سودي ساڻ کنيائون.
- چُريا چُکيا چنگ الا، اچي اُھا ھِتِ، چڙھڻ جا چاھي.
- ڪُوپ ڪُسڻ جو ڪاڪ اَلا، ڪڍيا ڪات ڪنوارين.
- وڃ نه وسامي ويھه اَلا، پنڌ پراھون آھي پانڌيئڙا.
- ڇوڙي ڇتا نه تون ڇيڙ اَلا، چُرا چار ئي ڏسيون چڪيندا.
- تن ۾ تاڻو تان اَلا،
- چت نه چنگ سان چير الا،
- ساھ تي ڇا ويساھ ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
- ھوءَ جي ھئڙم ھاڻ، جن سان روح رھاڻ،
- ڏاڍو ڏينھن تَتو،
- ھاري وٺندئي حساب، وقت اچي ويو آھي وڏيرا.
- ڏاڍو آھي ڏاوڙ، رول ڪُتا ڪي راڄ ۾ آيا.
- جيئڻ جيڏا جل، اَلا، سُور سڀن جو ساڳيو.
- سنڌو سوڍن سام، صدين کان، سنڌو سوڍن سام.
- وانجھي ونجھه وراءُ، سنڌوءَ ٻيڙي سِير تي.
- تکي تانِ ڪري، سر گھري پيو سنڌ لئه
- ڪڙين منجھه ڪڙَي، سوگھِي ڪيائون سنڌ سِنگھر ۾.
- جھيڙي جي جھُونجھار، وو يار، پرکا آھي پِڙ ۾.
- چورڻ ڪارڻ چپ، ساري قوم جا سبيا.
- سچ ته آھي سچ، سِر ڪر پنھنجو سچ تان صدقي.
- پنھنجي ريت پريت، پنھنجو مذھب ماڻھوءَ محبت.
- سھڻي کائي پيئي سور، ورو وانجھيو،
- ڳھڻن جھڙيون ڳالھڙيون، نرالڙيون،
- ڪيڏي رات انڌاري آ،
- ڇوري وڄاءِ نه تون ڇير، ڇَمڪي تي ڇورا ڇرڪن.
- گھايس تنھنجي گھاءُ، آيل ماءُ،
- ويا گنجي گھندا، او ماءُ،
- رڻ رائو ۽ روھ،
- ڌُڻيا مون ڌڻي،ڌُڻي نه ڌُڻي.
- آھيان ھتي ڏينھن ٻه ٽي، قيد ڪٽي،
- وڃي ويڙھ ونڊي،
- پيتم پِڪ پيھي،
- ڪوھ ٿيون ڏيو مون کي ڏوھ،
- ھِرکي ھندرون تي جھولا جھُوليان،
- لسيءَ ۾ لپڙي،
- ڏاڍو ڏينھن تتو،
- ھو ته مٽي ويا ھاڙو ڙي،
- موکي مٽڪا کول،
- ڪھڙي آندئي ڪُل،
- نِت نِت آھي نئين ، اَلا،
- تاڙا ڪر نه تنوار،
- ڏيڍ کن جو ڏينھن، اَلا،
- مرڪايو نه مياڻ ، اَلا،
- ڏاڍا لڳن ٿا ڏنگ اَلا،
- کاھوڙي ٿي کڻ ، وک واڪج،
- ڪافي
سنڌ جي نالي
جنھن جا گھاوَ
لفظ ڀري نه سگھندا