ڇوري وڄاءِ نه تون ڇير، ڇَمڪي تي ڇورا ڇرڪن.
پَٽَ کان ڪُونئرا ھٿ نه تون پَٽ تي، پليل پنھنجا پير،
درد ونديون ٿيون دليون ڌڙڪن.
وائي شاھ جي ورجائين ٿي، آڌيءَ کان به اَوير،
ڪنھن جي چِت ٿا چاڪُو چھڪن.
سوز منجھان سنگيت کي ڇيڙي، ڍنگ ڪرين ٿي ڍير،
سوز ڀريا سيِنا سَھڪن.
چئني طرفن چرچو تنھنجو، آھي ڏؤنڪو ڀير،
ھر من تنھنجون مُرڪون مھڪن.
ڳاڙھي ساڙھي پائي پِڙ ۾، ڦُلڪاري نه ڦير،
ڪنھن جا ڦڦڙ ٿا ڦِڙڪيو ڦڙڪن.
ڪو به حلالي نه رکندو توسان، “منشي” من ۾ مير،
گھر گھر تنھنجا گُنگھرو گُونجن.