ھتي ھزارين ھمير سوڍا
پنھنجي ٻنيءَ ۾ پوک پيا پوکيون، ٻولائي ڏيئي ٻوليون ٻوليون،
ڇٽ ڇَٽيون پيا سيھي ڇيرا، جنھن مان ڦُٽنديون گوليون گوليون.
گولين مان بم گولا ٿيندا، قومي ڪاڄ ۾ ڪم سي ايندا،
ريج ٻنيءَ کي رت ڏيون پيا، سوچي سمجھي ست ڏيون پيا،
مڙي ڪيو اڄ مانجھين ميڙو، سڀا اسان جو ڏاڍ سان جھيڙو،
بم بندوقون ھٿ ھٿ ھونديون ، ٽانڊن جھڙيون ٽوليون ٽوليون.
ڀاڳيا ڀونءَ جا اُٿندا ڀڙڪي، دشمن تي پوندا ڪڙڪي،
اھا ڪريون پيا اڄ آبادي، جنھن ۾ نسلن جي آزادي،
جُنبي وياسون جوڙا جوٽي، خبر لھون پيا کري ۽ کوٽي،
ھر ڪا جيجل لال پنھنجي کي، اھڙيون ڏئي لوليون لوليون.
سنڌوءَ درياءَ ڳاڙھو پاڻي، جنھن مان وھنجي ايندي راڻي،
اِجھي اُٿي پيا سٺ لک ھاري، ٻھڪي ٻنيءَ جي ٻاري ٻاري،
ڪُھلي ڪوڏر کَھا ڪُھاڙيون، ھر ھڪ ھاري اکيون ڳاڙھيون،
ڪِين جھليندا ڪنھن جي اڳيان ، ھاڻ ھي ھاري جھوليون جھوليون.
بيھي رھياسون جوٽي جڙا، “منشي” پاڻ وطن جي وڙا،
پنھنجا نيٺ ته پنھنجا ٿيندا، ڌرتيءَ ڌاريان ڪم نه ايندا،
سنڌ جي ڌرتيءَ ڌُوڇ ڀلي آ، فصل نسل کان ڪجھه نه جھلي آ،
ھتي ھزاري ھمير سوڍا، ھلي ھلائي ويا ھوليون ھوليون.