مارُن مھانڊا ياد پيا
مينھن جي موسم ڏسي، مارُن مھانڊا ياد پيا،
سانورا گورا ٻرندڙ، مُنھن ٽانڊا ياد پيا.
اڄ پنوھارن پڪ پکا، پوٺن مٿي ھوندا اَڏيا،
سانگ جي سانگي سي سانگي، لاڙ کان ھوندا لَڏيا،
۽ مڇر مُئي کان مٿاھين لئه گھڻن ئي گھر ڇڏيا،
ڀر، ڀٽن ويٺا ڀري ڀاڳيا، سي ڀانڊا ياد پيا.
سرليون ھڪڙيون ٻلاريون، مال ۾ مارُن ٻَڌيون،
وس چَرڻ جي لئه ولر واري ته وانگياڻيون وڌيون،
ماٽيون ھونديون مٿن تي ۽ ڪُلھن سڻڀيون منڌيون،
ڀونءِ اندر ڀُڻڪاٽ ڀوڻنديون ڀُڻاندا ياد پيا.
ڪَي گُجرون گوشيون ڪُنڍيون، ڪاريون ڀَليون چالون ڀليون،
ڳانڍيا، ڳانيون ڳچين ۾، ڪِن ڳچين ڇيرون ٽليون،
پنھنجي مُنھن پھريو چرن، “منشي” نه ڪنھن جھليون پليون،
جيڏين جوٽيان اسر سي، جنڊ ۽ جانڊا ياد پيا.