ساھ تي ڇا ويساھ ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
ڪنھن ڏِس کان ھي لوھ لڳي ھئي، ڪيڏو ڪوسو واءُ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
ڌرتي ڪيڏي ڌونس مچائي، اُڀ مان نڪتي آھ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
ھونئه ته ھتي نت ويٺو وڪامي، ماڻھو پئسي پاءُ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
جن دلين جي آس ھُئين تون، گھائي ويا تن گھاءُ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
پيڃاري پوڪاريو ۽ گُڙي گوني، دانھه ڪئي درياھ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
تنھنجي جدائي سنڌوءَ ماءُ تي، تاتارين جي ڪاھ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.
”منشي“ گُوندر منجھه گڏي تون، رِڙھئين رباني راھ،
ڪانه ھئي تو مُند مرڻ جي.