پورب وارا
پاڻ پچائي پوُرب وارا، پت ته پنھنجي پاري ويا،
ٻاڙي ٻاڙي مشعل مشعل، ٻارڻ ڏيئي ٻاري ويا.
پَٽ ھڻي سي پَٽ مٿي ۽ آزادي جي سين سکيا،
جڳ ۾ جيئندا جُڳ جُڳ جوڳي، جَڳ جي جوت جياري ويا.
مُشڪ کٿوري ساڻ وري ڏئي واس وطن کي واسيو تن،
ھر ھڪ انسان لاءِ ھزارين ھيرا موتي ھاري ويا.
ھُو مانجھي ھا، ۽ وانجھي ھئا، سانجھي کان اڳ سِير مٿان،
تيز تکي طوفان منجھان سي، تارُو ٻيڙيون تاري ويا.
عزت وارو موت قبولي، ذلت جا زنجير ڀنڃي،
حُب وٺي سي واءُ سڻائي واڳ وطن جي واري ويا.
پوين ڪارڻ پاڻ پتوڙي، لال لھوءَ ۾ ليٿڙجي،
حُب وطن ايمان نشاني، مرندي ويا پر ماري ويا.
ڪنھن پينوءَ وانگر پَٽ کڻي، ھو در در بَکيا ڪين گھُرن،
ھو سامي سر جو سانگو لاھي، سموريون رات سنواري ويا.
اھڙا مانجھي مرڻا ناھن، ويس مٽائي ورڻا آھن،
سون ڀري ڄڻ سامونڊي ڪي، کيپ کڻي ھن کاري ويا.
سِسيون ساسي، وڻ ٽِڻ واسي، پُورب پاسي پرين ڪاڻ،
جلندي پچندي، ٻرندي سڙندي، سھڻا سبق سيکاري ويا.
آزاديءَ جي آس رکي ھو “منشي” مانجھي مرد مٿير،
گھاٽي نينھن سان گھوٽ گھڙيون، گھمسان وڏي ۾ گھاري ويا.