منھنجي ڏات ڏوھاري
منھنجي ڏات ڏوھاري پُٽڙا، منھنجي ڏات ڏوھاري،
اَرھي اک جي آس ھئين، پر تنھنجي مٽي موچاري –
پُٽڙا منھنجي ڏات ڏوھاري.
تو جھڙا پُٽ ڪيئي مرن ٿا، روز ھزارين رڙندي رڙندي،
سيءَ سياري سڙندي سڙندي، ڪاڙھن ۾ ڪي ڪڙَھندي ڪڙَھندي،
ڪنھن جي اک مان ڪِين ڏسان ٿو، ڳوڙھو ھڪڙو ڪڏھن به ڳڙندي،
ڪنھن جي ڪنھن جي لاءِ روئي، منھنجي دل دُکياري
پُٽڙا منھنجي ڏات ڏوھاري.
چڱو ٿيو جو سڙيل ڳريل، سماج ھن جو نه چکئي ساءُ،
گھارين ھا نه ته گھُٽ ٻوسٽ ۾، سھندي گھاون پٺيان گھاءُ،
ڏسڪي ويٺي ڏاڏي تنھنجي، جيڪا منھنجي جيجل ماءُ،
پاھ بُکن ۾ پُٽ ۽ پوٽا، جنھن جا ھاري ناري –
پُٽڙا منھنجي ڏات ڏوھاري.
مُنھن ڏيکاري پوءِ ته مرين ھا، چئن ڀينرن ڀونگر ڀاءُ،
خوني چنبا ويا ڇوڙي، ڪنھن کي پيئي ڪَل نه ڪا،
مون کان منھنجي چنڊ کَسڻ ۾ ويري توکي ورجايو ڇا،
دردن ماريل دلين ۾ تو ڪيڏي آگ اُڀاري
پُٽڙا منھنجي ڏات ڏوھاري.
لکين پٽڙا لانگھي لانگھي، روز مرن ٿا ھت تو وانگي،
تڙپي تڙپي ھڪڙي حب لئه، ڪيئي اَبھم مانيءَ ڳڀ لئه،
سھڪي سھڪي ساھ ڏين ٿا، جيئري “منشي” زھر پين ٿا،
ساري حياتي سوچيندي مون گُوندر منجھه گذاري
پُٽڙا منھنجي ڏات ڏوھاري.