ڊي. پي. آر
ڊڄ نه ڊي پي آر کان ساٿي، ڏيڍ ڏکن جو ڏينھن اٿئي،
ٿا ڏينھن تپن جنھن ڏيھَه مٿي، اُتي موتي وسندا مينھن اٿئي.
ڪا ھوندي حياتي موت اٿيئي، ڪو موت حياتي ھوندو آ،
ڪو جھيڙو قوم جي ڪاڻ ھجي، ڪو جھيڙو ذاتي ھوندو آ،
۽ قومي جھيڙي ڪنڌ سدائين، ھيٺان ڪاتيءَ ھوندو آ،
تان اچ اوچي ڳاٽ اڏيءَ تي، جي ڪو ناتو نينھن اٿيئي.
جنھن ڪِين سري سا گھيڙ گھڙي، ھي تار انھيءَ کي ترڻو آ،
جنھن ميھر ڪارڻ جيئڻو آ، جنھن ميھر ڪارڻ مرڻو آ،
سو ڌيان ڌُريائين ڪِين ڌري، ڪو پاڙي مرڻو پَرڻو آ،
۽ عشق نه پڇندو آھي ڪڏھن، تان ڪھڙي گس تي شينھن اٿيئي.
جت سيٺ وڏيرا سڀيئي گڏجي، پورھيت پوتر رت پيئن،
۽ ننگ ڀريون نيرانيون ناريون، ڳڀي ڳڀي لئه ڳاھُ ٿين،
جتي ھڪڙو حب لئه مورن جھڙا، مارو سُڏڪي ساھ ڏين،
سو “منشي” پنھنجي قوم مٿان، اڄ آيا اھڙا ڏينھن اٿيئي.