ڌُڻيا مون ڌڻي،ڌُڻي نه ڌُڻي.
پارس ھِيرا مون پرين، مان ته ڪائي ڪَڻي،
آئون ته عجيبن جي آھيان پير پڻي،
پِڪ پريان کان مون پِني، پائي پنج ڪڻي،
مون کي سنج سُپرين، واھ جا يار وڻي.
چڙھيو وڻ واٽُون ڏسان، پريان پير پڻي.
پيا سُور سَرير ۾، ڇِپُن جيئن ڇڻي.
ڏاھپ چاڙھي ڏاگھه تي، نانگي ٿيس رڻي.
اکيان آکي نه ٿئي، اھا اک آڻي.
گھوڙا گھر ويٺي وئي، گھائي گھور گھڻي.
جاني منھنجي جسم تان، ڦيري ويم ڦڻي.
کِلي ”منشي“ سا کنئي، جيڪا باب بڻي.