سِڪ جي آھي سرنھن ڦُلاري، چاھت جا ٿيا چيٽ چٽا
وينگس تڙ تي ميڙي سيڙي، ميٽ ملي ۽ وارن ويڙھي،
انڊلٺ وارا رنگ نکيري، سرڪڻ ڦاسي سيني سيري،
ڪيئن نه موکي سڏ متارا، ڳچيون ڏيندا ڳاڙھ ڳٽا،
سِڪ جي آھي سَرنھن ڦلاري.
وڻ وڻ مان اڄ واس اچي ٿو، جيڪو روح کي راس رچي ٿو،
ھير اُتر کان پير ڀريو آ، ڪاڇي کان واھوندو وريو آ،
اُڀ مان آھن ويس وسڻ جا، چئني ڏسين چٽا پٽا،
سِڪ جي آھي سَرنھن ڦلاري.
گُجر گلابي گجرا پاتا، واڪ آھس ورو واڙتا،
سون ھزارن سڏ سُڃاتا، اندر جن جا آتا آتا،
سيني سھبا تنھنجا سونل، ڀل ڀري ھڻ ٻاڻ ٻِٽا،
سِڪ جي آھي سرنھن ڦلاري.
رُسڻ رسامان رِيسون وييون، گڏجي جيسين جيسون ويون،
ڌار ڌڻين کان نڪري مون کان ڪيڏيون ڪيھُون ڪيسون ويون،
ڀيڄ ڀني آ ھر ڪنھن ڀاڪر، پاڻ رھون ڀلا ڇو ته ڇِٽا،
سِڪ جي آھي سرنھن ڦلاري.
ظاھر دڙميون رنگ اسان جا، سنگ اسان جا ننگ اسان جا،
ٻيجل رات ٻَرائي ڇڏيا، چئني ڏسين چنگ اسان جا،
رُتِ رَتائين آئي آھي، ڪھڙي سر جي سٽ سٽا،
سِڪ جي آھي سرنھن ڦلاري.
چؤڏس چوڏھن چنڊ کڙي پيا، رَت رَتا رابيل ٽِڙي پيا،
کٽرن کيٽا ڇڏيا ھن ھنڌ، ماروئڙن جا مال مِڙي پيا،
“منشي” پاڻ ۾ گڏ گُذاريون، ھن رُت پيارل ڪيم پِٽا،
سِڪ جي آھي سَرنھن ڦلاري.