خواب
مون ڳاڙھي رت ۾ وھندي سارو ديوانو درياھ ڏٺو،
مون صدين کان پوءِ سانگين کي اڄ، سوکو کڻندي ساھ ڏٺو.
جتي جھنگل جھر بر بحر ٿي ٿي جھوميا، جھانگين ۾ جھُونگار نئين،
جتي ھر ھڪ ناري ناز نئون، ھئي ھارين ۾ ھونگار نئين،
جتي سانگين سر ڏئي سنڌ وطن لئه، سَر ڪئي سرڪار نئين،
اُتي پاپن کان ھئي پاڪ زمين، اُفڪارن نوان اُپٽار نئين،
مون ھاڻن توڙي لوڙائن اُت، پاپين ٿيندي پاھُ ڏٺو.
جِتَ ٻنيون ٻارا ٻھڪيا ٿي، ھئا روپ نوان ۽ رنگ نوان،
جت چونئرن ۾ ھئي چُڻ ڀڻُ چھري، چؤواٽن تي چنگ نوان،
جت سوني ڌرتي، سونا سونا سيني ساھيا سنگ نوان،
جِت گھوڙن چڙھيو گھوٽ گھُميا ٿي، تاڻيو تازين تنگ نوان،
اُتي ڌوڙ ۾ ڌڙ مون ڌاڙيلن جا، جا عضوو ھر اوڙاھ ڏٺو.
مون ڪوڏي وانجھي ٻيلھاڙو اُت مانجھي ڪُڏندي مل ڏٺا،
مون سانگين وانگين سيڙھا ويڙھا، سَھنجا ڀاڳين ڀل ڏٺا،
مون وڏين چاڏين کان به وڏا اُتِ چالن ڪنڍين چل ڏٺا،
مون ڳھه ڳھه ڳتيل ڳوٺاڻين جا، ڳاڙھا ڳاڙھا ڳل ڏٺا،
مون ھر ويري پنھنجي وطن جو، ڳوٺاڻن ھٿ ڳاھ ڏٺا.
اُت پنھنجي پنھنجي ڇوڙي نبيري، پنھنجا پنھنجا رسم رواج،
پنھنجي ڏيتي پنھنجي نيتي، پنھنجي کيتي پنھنجا کاڄ،
پنھنجو اَن ۽ پنھنجو ڌن ۽ پاڻ ڌڻي خود ڌرتيءَ ڌاڄ،
پنھنجي پنھنجي ڪومل ھر ڪنھن، پنھنجو راڻو، پنھنجو راڄ،
ڏک ھو ڪوھين ڏور اُتي، مون ڪونه بندو بيواھ ڏٺو.
ڪنھن به وڏيري رئيس نه ڪو ڀوتار سندي ڪا جرئت ھئي،
ڪنھن ميجر جرنل ڪرنل جي اُتِ، ڌپ نه ڪا ڪا ڌورت ھئي،
ڪنھن لوسي چور چڪار سندي اُت حشمت ڪاٿي نه حرڪت ھئي،
اُتي چَپ چَپ چشڪو چاش کان وڌ، مون چِتِ چِتِ چاھت چاھُ ڏٺو.
اُت ڪير نه ڪنھن جو نيچ نموني، ناڻي ورتل نوڪر ھو،
سڀ ٻار ٻُڍا ۽ جوان جتي، خوش ڇينڀيل ڪوبه نه ڇوڪر ھو،
اُت رھواسين جو رت پياڪو لُفنگ نڪو ڪو لوفر ھو،
اُتِ مست مڙوئي مال ۽ ماڻھو مؤج ۾ سارو موھر ھو،
۽ ڦر ڦريا ٿي ڦوٽاڙن تي، عام گسن مون گاھُ ڏٺو.
اک کُلي تان اڳيان منھنجي، ساڳيا کٿا کوليون کيل،
ديھن جيڏيون ديوارن ۽ جڪڙيل پاتم اندر جيل،
ساڳيو صوبيدار سري کان، آيو ساجھر آھي سويل،
“منشي” من ۾ مانڌ مچي ويئي، ڏسندي وانگين ساڳيا ويل،
ڪانجھي وٺندي ڪل پيئي مون، ڪيڏو ٺھندي ٺاھ ڏٺو.