سوريون جتي سينگاريون
پوندي اُتي پِڙ ۾ پَرک، سُوريون جتي سينگاريبون،
پيا لٽڪندا ڪئين لاش لک، سُوريون جتي سينگاريبون.
جن سڀ ڇڏيون مايا مَڏيون، ڪنڌ اُتِ جتي ڪات ۽ اَڏيون،
بيھندا اُتي بس ڪي برک، سُوريون جتي سينگاريبون.
آزادي جت انسانيت جي لئه گھُرڻ غداريت،
چٽڪا اتي چکبا جا چک، سُوريون جتي سينگاريبون.
جن جا جبل جيڏا عزم، سر تي سھن بارود بم،
آزادي ڏسندي سائي اک، سُوريون جتي سينگاربيون.
“منشي” مرڻ توڙي جيئڻ، آزاديءَ ڪارڻ جن ھئڻ،
سڀئي بندوقن ٿيندا بَک، سُوريون جتي سينگاربيون.