رڻ رائو ۽ روھ،
ڏير ڏيئي ويا ڏيج ۾.
لُڪن لڱ لُساٽيا، ڇپر ڇنڊيا ڇوھ،
ڏير ڏيئي ويا ڏيج ۾.
ڪڏھن ته رسندين ڪيچ کي، ڪوھ پُڇان مان ڪوھ،
ڏير ڏيئي ويا ڏيج ۾.
سچي مٽي سنڌ جي، لڱ لڱ جنھن جا لوھ،
ڏير ڏيئي ويا ڏيج ۾.
سبق سُڀا سڀ سکنديون، ڏسي منھنجو ڏوھ،
ڏير ڏيئي ويا ڏيج ۾.
”منشي“ منڌ محبوب جي، ماريو آھي موھ،
ڏير ڏيئي ويا ڏيج ۾.