چؤواٽي تي
ھت ھر ھڪ ماڻھو بيٺل آھي، دنيا جي چؤواٽي تي،
ڪو ماڻھو پاڻ ملھائي ٿو، ڪو چھٽل آھي چاٽي تي.
ڪو قوم جي ڪارڻ قيد ڪٽي، ڪو قوم جي ويٺو پاڙ پٽي،
ڪو قوم لئه پاڻ پتوڙي ٿو، ڪو قوم جي ٻيڙي ٻوڙي ٿو،
ڪنھن قوم جو ڪيڏو بار ڳرو، آ چايو پنھنجي ڳاٽي تي.
ڪو قوم جي ڪارڻ جنگ ڪري، ڪو قوم کي ويٺو تنگ ڪري،
ڪو ڪُرسيءَ ڪارڻ قوم جي سيني، روز ھڻي بندوق ڀري،
ڪو مُورک مورھين آھي رھيو، مست سدا مڌ ماٽي تي.
ڪو ڪو ماڻھو قلب ۾ ڪيڏا، قوم لئه ويٺو ڪاڄ ڪري،
وڄ وڄ وونڪا، گج گج گنجا، واڄٽ وڄيو واڄ ڪري،
سڏ ڪري پيو سنڌ ڌڻين کي، سورھيه اُٿ اَچُ ساٽي تي.
جو جو ماڻھو قاتل آ، سو ڄاتل قوم سُڃاتل آ،
“منشي” مورھين معاف نه ٿيندو، جيڪو قوم سان باطل آ،
پنھنجا پرايا قوم جا قاتل، چور رھيا چٻڙاٽي تي.