سڙي سورن ۾ ٿي ساڻي
ڌڻين کان ڌار ڌڳ ڌڳندي، رُني رَتُ رات ٿي راڻي،
سدا ساري سنگھارن کي، سڙي سُورن ۾ ٿي ساڻي.
مَٽي مِٽَ ويا منڌ جا، مُدت کان مامرن ماري،
ڳلن تان ڳوڙھا ڳاڙھا، ڳاڙيندي ڳڻتين ڳاري،
کائڻ کارا بنا کاھڙ، پريءَ ڇڏيو پيئڻ پاڻي.
جا ھر موسم اندر مھڪي، سا اڄ ٽانڊن پيئي ٽھڪي،
سڄو ڏينھن ساھَ ۾ سونڪو، سڙيو سُورن اندر سھڪي،
ڪسر ڪُل کان ڪُماري، ڪڙھي ڏس ڪيئن نه ڪو ماڻي!
ڏيو وَر سا وجھي واھون، جنھن جا پنھنجا رھيا پاھون،
برھ ٻاريون اچي باھونءَ، کڻيو ٻانھون ڪري دانھون،
جگر جيرا جليا جنھن جا، آھي کوريءَ مِثل کاڻي.
جي “منشي” مئي جا مَٽ موٽن، رھي سا ڪيئن منجھه ڪوٽن،
گھڻا ڀيرا اڳي آجي، ڪٿي گھيرن منجھان گھوٽن،
اڃان پُڻ آسرو آھي، سگھا سانگي ٿيندا ساڻي.