موکي
توکي ڪالھه ڪلال، ڪڍيو ھڪالي ھٽ مان،
اچيو روز اُڌار لئه، ڪرين سو سوال،
شرم اچيئي شال، جو اھڙي عادت مَٽيين.
پنھنجي ناڻي پيءُ، ته نشا چڙھن نينھن جا،
اوباري ۾ اکيون، سکڻي جيءَ نه جيءُ،
لڄ نه توکي ليءَ، ڇِڙٻون جھلين ڇيڳڙا.
وٺ نه ولاتي، ديسي دارون، دنگ ڀريا،
ڍُڪ ڍُڪ جنھن جو ڍول اٿيئي، تو ڪلَ نه پِي پاتي،
اوتيندي آتي، ديسيءَ ڪارڻ دل ٿئي.
مٽ کان مُنھن ۾ مَٽ، پيءَ تي پاڻياٽو ٿئين،
ڳھيلا ڪڍ ڳچيءَ مان، ڳرو لاھي ڳٽ،
جھٽ ھڻي تون جھٽ، ترا ڪڍ تِڪون ڏيئي.
موکيس تنھنجي موکي، جو ڍُڪ پياريئي ڍَڪ ۾،
گھوڙا گھڙي اھڙي، آڻڻ آ اوکي،
اھا انوکي، ساريو جيئان جڳ ۾.
موکي کولي مٽ تو، پرھ پياريو پاءُ،
پُرين جا پڙلاءُ، سريا تنھن مون سرڪ مان.
موکي ڀري مٽَ مان، پياري جي پيالي،
ھوند ته حلالي، گھر ريءَ گھورين جندڙا.
پاڻ ٻاجھائي ٻُڪ، موکي ڀري مٽ مان،
ڍڪيءَ پياري ڍُڪ، مون کي موکيءَ موکيو.
موکي تنھنجي مڌ ۾، جا ھئي جوت جيئڻ،
تنھن مان پِڪ پيئڻ، مون تن توانو ڪيو.
موکيءَ ھٿ مينديءَ رتا، جنھن ۾ ڪائي گلاس،
ويتر مون وڌي ويئي، تِڪون ڏيندي تاس،
پيئندي پيئندي پياس، موکي ، انوکي ٿئي.
مُرڪي موکيءَ جا ڏني، پرھ پيالي،
ڏني سُرڪ سرير کي، تنھن سونھن به سنوالي،
ڄڻ ڪنھن اٻالي، پرھڻ پاتا پٽ جا.
ماڳ متارن ڇڏيا، آين بٺَين بُوءِ،
ھڙيئي ڇڏي ھوءِ، مرندا پاس مٽن جا.
ماڳ متارن ڇڏيا، آين بوءِ بٺي،
پساھ تائين پُٺي، ڇڏڻ متارن ميھڻو.
ڍُڪ پياري ڍڪيءَ ۾، موکي ڇڏ موکي،
طمع جي توکي، ته سِسي سئو ڀيرا ڏيان.
وجھي وِھ وٽيءَ ۾، مون کي ڏي موکي،
سکر ٿئي سوکي، سرڪي اِيَ سڪرات ۾.
ڪڙي ڏي ڪمال، مِٺو، مَٺو ڀانئيان،
جلال ۽ جمال، ٻئي ڪڙي ۾ ڪڙيا.
ڀنڀرڪي کان ڀيڙ، موکي اڄ مٽن تي،
نه تون سرڪي سيڙ، سھپ نه منھنجي ساھ ۾.
ڏسي وِھ کان ڏڪڻي، وٺي جن ويئي،
سَڌون ڪن سيئي، اچيو ڪيئن شراب جون.
وِھ وٺندي ھٿ ۾، ڏڪي جن جو ڏِيل،
سانڍي دل دليل، مورک پُڇن مڌ ڇو.
پيئي ۽ جيئي، سو نه موکي منڌ،
پھرين ڪاٽڻ ڪنڌ، پوءِ سُرڪ سَري سندي.
خطرا، خوف، خيال، پيئڻ جنھن پورا ڪيا،
پاڻ ڀلائي ڀال، موکي موکيئي مڌ سان.