دم نه دم ۾ دم،
ادي آئون ڦٽيل ڦوڙائي ڦٿڪان پيئي.
پاڻ نه ويس تن سان پيھي،
آھيان شرم ۾ شِم،
ادي آئون ڦٽيل ڦوڙائي ڦٿڪان پيئي.
غور غلاميءَ تي جو ڪيئڙم،
غرق ڪري ويا غم،
ادي آئون ڦٽيل ڦوڙائي ڦٿڪان پيئي.
قومي سڏ تِن ڪن تي آيو،
ڪُل ڇڏيائون ڪم،
ادي آئون ڦٽيل ڦوڙائي ڦٿڪان پيئي.
ڪجھه نه ڪيو مون قوم ڪارڻ،
ماري “منشي” مرم،
ادي آئون ڦٽيل ڦوڙائي ڦٿڪان پيئي.