مون پڪ سُڃاتا
مون پڪ سڃُاتا پنھنجا ھئا، ڪي ڌارين سان گڏ ڌاڙي ۾،
ٿي واٽ ڏسيائون ويرين کي، ويھي وانگيئڙن جي واڙي ۾.
تن ڳاھي ڳاھي ڳاھُ ڪيا، ڪيئن ڳڀرو ڳاڙھا ڳوٺاڻا،
تن گونج مچائي گولين جي، ٿيا وانگي وطن ۾ ويڳاڻا،
تن ڀاڳ ڀليرن ڀاڳين جا، سڀ ڀينگ ڪيا آھن ڀون ڀاڻا،
تن ساھُ سڪايو سانگين جو، ھر سانگي سِينو ساڙي ۾.
جِت چالون چِنيون چاھَ منجھان ۽ چؤڏس ھئي چُونگار چڙن،
جت ڇورن ڇيلا ڇاڇر ۾، ٿي ڇوڙي ڇڏيا ڇيڪ ڇنن،
اڃ ماڳ پَسيو سي مارُن جا، ٿا من ۾ منھنجي مچ مچن،
اڃ ڀوتن جا اُت ڀنڀٽ ڀائو، ناھي پنوھر ڪو پاڙي ۾.
جِت چرچا چارئي پھر چمن ۾، چوڙيلين جا چاڳ ھئا،
۽ مال وندن مھياڳ متارا، ماروئڙن جا ماڳ ھئا،
جت لاکين لوئين وارين لائق، لوئيارين جا لاڳ ھئا،
اُت چٻرن جا چيخار ته چوڏس ھيبتناڪي ھاڙي ۾.
سي ماروئڙن کي ماري ماري، مال مَڏيون سڀ ميڙي ويا،
۽ کيٽ کڙا سڀ کاھڙ جا، ھو کوٽا کوٽي کيڙي ويا،
سي وقت کان اڳ ۾ وانگيئڙن کي، واچوڙي جيئن ويڙھي ويا،
سي رھزن راتو رات اچي، ڪيئن راڄ وجھي ويا راڙي ۾.
اڄ ڌارين کي ڏس ڌار ڪرڻ لئه، ڌرتي ڌوڻي ڌڱ اُٿيا،
اڄ لال لکين لڄ پال کڻي، ڪي لوھن جھڙا لڱ اُٿيا،
اڄ سورھيه ساري سنڌ منجھان، کڻي سانن جھڙا سڱ اُٿيا،
سي مُرڪي مرندا ماريندا، ايندو مھندان جو به مُھاڙي ۾.
اڄ غدارن کي غرق ڪبو، ۽ ڪريون ڇو غلامي غيرن جي،
پر پھرين پٽڻي پاڙ اٿئون، ھن گھر جي چور وڏيرن جي،
جن ڪُڙم سڄي سان ڪيس ڪري، آھي خاڪ بنائيو پيرن جي،
اڄ پسجي “منشي” پُھچ پيئي، ھر پنھور پير اُگھاڙي ۾.