ڪڻڇي ڪُوڪارون
ٻُڌي ھنج ھليا ويا، ڪانگن جا ڪانگيرا،
ڳِجھن کي ڏسي ويا، ڇڏي ڳوٺ ڳيرا.
نه ڪوئل ڪيسو ڦُل جي ٽاريءَ تي ٽپڪي،
نه انڊلٺ رنگن ساڻ جھرڪي ڪا جھپڪي،
نه ڪونجن جا ڪيٽن تي وسندڙ واھيرا.
آئي مُند موٽي نه تاڙي تنوارون،
نه ٻولي ٻاٻيھي، نه ڪڻڇيءَ ڪُوڪارون،
نه اڄ نيرڳين جا پَسان پاڻيءَ پيرا.
نه ڄارين نمن ۾، چتونئڙن جي چُون چُون،
نه قُمري ڪبوتر جي، ڪن تي پيئي ڪُون ڪُون،
پَسِي پھه پارھيڙين اُکوڙيئون آکيرا.
ولر مان ونجھين ڪيئن وڇوڙيا وڪوڙي،
باقي ڏيھَه ڏوراھين ويٺا جاءِ جوڙي،
ڏسي ماڳ “منشي” جلن جانِ جيرا.