نياڻيون ٻئي مھراڻ جون
گوني، پيڃاري نياڻيون، ٻئي متي مھراڻ جون،
لاڙ سان لانئون لڌائون لھريون ڏئي لاڻ(1) جون.
ڄامشوري ۾ ڄميون ھي، ڀينرون ٻئي جاڙيون،
ڳھه وجھي ڳوٺن تان لاٿئون، ڳڻتيون ڳل ڳاڙھيون،
سانگين جي سرزمين کي، ڏيئي سايون ساڙھيون،
واھ واھ وک تي وڻايئون، وانگين جون واڙيون،
وانگين جي وات ۾ وايون، سندن واکاڻ جون!
ڀاءُ تن جو ڀر ۾ جھلو، چينل چڱو وچ ۾ وھي،
ھي ننڍو نينگر ٻنھين کان، رات ڏينھن رڙھندو رھي،
ٿڃ امڙ جي، ٿر رسائڻ لئه سوين سختيون سھي،
ٻئي پڪا پاسا سندس، ھو ٿو ڪٿان جو ڪٿ وھي،
ڀُڳڙا ميمڻ واري ڀونءَ کي، ڏي ڀريون ٿو ڀاڻ جون!
گس وٺي گوني، ٽنڊي ۽ ماتليءَ وچ مان مٽي،
ڪجھه ڏندي کي ڏند ڏيکاري، پھرين پوٺن ڏي پٺي،
نانگ وارا وَرَ وجھي، وھندي وڃي وارن وٽي،
کن ڪمي ٿي ڪين، کاھڙ سندس کَٽيو کٽي،
سُو بسُو سانگين رسائي، سوکڙيون سرھاڻ جون!
پٽ پٽيھر پائي پيڃاري، پکن پنھنجن پُري،
ڀيڻ کان ڀاڪر ڇڏائي، سھڻي سيريءَ کان سُري،
گس وٺندي گجندي گنجي کان، ٻانھن ٻلالن ڏي ٻُري،
دل دڙي جي ۾ داخل، چاھ ڏاڍي مان چُري،
چؤطرف چھري سندس، چمڪن ڌڄون پانڊاڻ جون!
دم دڙي ۾ ٻُڍو، جر جال ڪئين جاتي اندر،
ڇوھ مان ڇوليون ھڻيو، ڇُلڪائي جر ڇاتي اندر،
اُڃ اباڻن جي اُجھائڻ لئه اصل آتي اندر،
جھنگ جھر جھالار جھم ڪيا، تنھن ته ھڪ جھاتي اندر،
جابجا جرڪي اُٿيون ڪئين جلوتون تنھن جواڻ جون!
ڇال ڇورين جا ڏسي، آيا ڪَھي ڪارا فرنگ،
دل اندر دولاپ تن جي ۽ ضميرن زھر زنگ،
ترت تاڙي تن طمع ڪيئڙو تڏي وارن کي تنگ،
جلد ڪيو جاڳو جوانو جابرن سان آھي جنگ،
مُنھن مترڪن ڏيئي ڪريو پوريون سڌون سانڌاڻ جون
اڄ وڳھه رُوپا به آھي، رت گھريو راڻا وري،
آھي ميران پُور متي، ۽ گھريا دُٻي داڻا وري،
ڏيھه جا ڏاھر ۽ دودا، گھوٽ وجھه گھاڻا وري،
نه ته سوين ٿي سال ويندئي سنڌَ سَنڌَ ساڻا وري،
ٿيو ڇڙڪُ ڇورا ڇڏي، ڳالھيون سڀيئي ڇڪتان جون.
وانگين کي روڪڻ کي ويا وروڪي، ھُلُ ڪري ھٿ جون ھڻي،
ڌوڙ ڌارين کي ڪرڻ لئه، ڌگ اُٿُ ڌرتيءَ ڌڻي،
پاڪ پنھنجي سرزمين تان، ڪر تون پاپين کي پڻي،
ڪيسن ڪوٽن منجھه “منشي” ڪنھن جي ڪُڻڪي ڪامڻي،
راک جون رکڙيون ٻَڌو، آيون رُتون رت ڇاڻ جون.
لاڻ: پوتي وجھڻ مھل ڳڙ ورھائڻ