انڪساري
جاني وڃ مَ جنگ، ڏيئي ورھ ورھن جا،
آس نه لاٿي مون اڃان، چوري چاھت چنگ،
تون ئي نانگيءَ ننگ، تون اَجھو تون اولڙو.
مِٺا منٿ مڃ، رھي پئو اڄ راتڙي،
ڏيئي ڦٽ فراق جا، وونڪا ويڙھ مَ وڃ،
ڀورا کڻي ڀڃ، عھد آرڻ جو ڪيئي.
نه ڪي کُھنبي کُنڀ ويو، نه چولي لٿا چِٽَ،
ڏيئي سُورن سِٽ، ڪانڌم ڪُسڻ ڪوپ ڏي.
سمنڊ جيڏي سڪ مان، ڍول نه پيتم ڍُڪ،
رھي پيار پرھ جا، ٻڳھڻ ٻه ٽي ٻُڪ،
اڳيان راند آرُڪ، جتان موٽن مس ٿئي.
وجھي ڳل ڳراٽ، سِڪ نه لاٿي سُورما،
ڄري ڏيئي ڄراٽ، مون کان وڃ مَ سپرين.
مينديءَ رتا ھٿڙا، ڇاتيءَ تي ڦيريان،
چرخو چاھت چِت جو، ڀيڄ ڀنيءَ ڀيريان،
ساجن تو سيريان، پوئين رات پاڻ ڏي.
گھوٽ تنھنجي اوٽ ۾، گھاريان ڪا گھڙي،
جدائي جي جل کان، ڏييئي وڃ نه نڙي،
توريءَ رات رڙي، مون کان ڪٽنبي ڪانه ڪا.
توريءَ سياري راتڙيون، ٻيلي پون ڀن،
سيڪارا سرير مان، آڌيءَ جو اُڀرن،
جيئن سڪا ڪُھڙ سڙن، اندر ائين اُلان ٿئي.
لاھي سَنج سجاف تان، پائي پير پلنگ،
سڻي وائي وڃڻ جي، منھنجا انگجيو وڃن انگ،
پوتيءَ وجھان پيرن ۾، تون واڳون ڇڏ اينگ،
ڇوڙي گھوڙي تنگ، رھي پئو اڄ راتڙي.
مٿان تنھنجي مورڇل، ھڻيو روز ھڻان،
ڀيڄ ڀني تو ڀاڪر ۾، مُرڪي مُنھن کڻان،
سندا قرب ڪڻان، پلئه پائي پيار جا.