قلم
قلم جيڏا گرم ھئا، ڏِس وري اوڏا نرم ٿي ويا،
قلم اگھه ۾ اگھامي ويا، قلم تي ڪئين ڪرم ٿي ويا.
قلم کي قوم کان ڪاٽي، ڪيئون ڪارا پنا ڪيڏا،
قلم جن قوم سان ڳنڍيا، قلم تن جا الم ٿي ويا.
جڏھن تاريخ مُنھن کولي، پنھنجي ٻوليءَ ۾ ايئن ٻولي،
ته ڪھڙا قاضي قاضن، دؤر ھن ۾ بي شرم ٿي ويا.
قلمڪارن ڪپايا ھَٿَ، ڪي ڪِريا ڪُل قلم ڪُن ۾،
يا راتو رات ڀاڳين جي، سڄي ڀون تي ڀرم ٿي ويا.
قلم ڪي قوم جا قاتل ٿي، سينو سنڌ ويا ساڙي،
قلم “منشي” ڪي سيني سنڌ سڙيل جا ملم ٿي ويا.