دوکي جي ڌپ
نيئر ٽوڙي نڪري ويندي، ٿاريلي تو ٿاڻي مان،
دوکي جي اڃ ڏپ اچي ٿي، تنھنجي داڻي داڻي مان.
تون رھزن ڪيڏا رنگ ڪرين ۽ ڍارن، فالن ڍنگ ڪرين،
تو تاتاري ٿي تنگ ڀرين، يا جابر بنجي جنگ ڪرين،
پر وانگياڻيءَ کي نيٺ ته ويندا، گھوٽ ڪڍي تو گھاڻي مان.
ڀاڳيا جاڳيا، ڀونءَ ڀلاريءَ جا اڄ ڀائو ڀاڳ وندا،
تنھنجي قھري ڪوٽ ڪيرائڻ ڪارڻ گڏجي ڪاھ ڪندا،
آس نه لاٿي آھي اڃان مون، سنڌ جي سوڍي راڻي مان.
حق وٺنداسون ھاڪاري، مون ھارين کان ھُونگار ٻُڌي،
جھيڙو جھيڙو جھانگين کان مون، جھر جھنگ ۾ جھوُنگار ٻُڌي،
مون کي پاتا ڏينھن گھڻا تو نيئر منھنجي ناڻي مان.
مون کي ماڙين مور نه ماريو، ماريو ماروئڙن جي مام،
درد دُکن ٿا دل تي دائم، ديس وندن تي ڏسندي دام،
لک لڏايا لوڙائن ڏس، ڀاڳيا پنھنجي ڀاڻي مان.
وير وٺڻ جون وايون ٻُڌيون، وانگين جي وات منجھان،
ڪُونڌر ڳولي ڳولي ڪڍندا، ڪُڙم جا قاتل ڪات منجھان،
“منشي” ڄاڻ ته نڪتو نڪتو، کاھڙو سارو کاڻي مان.