چؤسِٽا
ٿا ٻُڌون آدم ۽ عزائيل، ٻئي سياست ھئا لڙيا
پنھنجي مؤقف تي رھيا، اَڙيا سي اڻ پڙھيا،
سا حقيقت حاڪمن کي، ھئي ڏاڍي ڏکي لڳي،
تنھن طمعدار کي تاڙي، ترت ٻئي تڙ تان تڙيا.
دلاسو چنڊ جو ڏيئي، اسان کان ويا ڦُري تارا،
اسان کي انب ڏيکاري، ڏنائون ٽوھ زھر کارا،
اسان ھر وقت توپن جي، رھيا آھيون نشاني ۾،
ڪڏھن ڪنھن بھاني ۾، ڪڏھن ڪھڙي بھاني ۾.
ڪُلف جي سيني ۾، آڌي رات جو خنجر لڳو،
يا ته ڪو قيدي ڇُٽو ۽ يا ته ڪو قيدي وڌيو،
پر، ڏسي معلوم ٿيو، ٻن وردين جي وچ ۾،
آھي ڊي پي آر ۾، ھي ڪو سنڌي ھاري ٻَڌو.
ڪڏھن ڪو غدار، ڪڏھن ڪو غدار،
ھتي ورندا ڦرندا، رچن رنگ ھزار،
اچن سَنڌ جا سڀئي، گَڏا گڏ کڻي،
وطن ۾ وڏي کان وڏواي واپار.