ڪُونج ورني ڪامڻي
او ڪامڻي او ڪامڻي! او ڪونج ورني ڪامڻي!
ڇا کان ٿيئي مُنھن ٽامڻي، او ڪامڻي او ڪامڻي!
مان گيت تنھنجا ڳائيان، تو روح کي ريجھائيان،
چئو رَتُ ڏيان چئو ستُ ڏيان، ڪنھن ريت تو آٿت ڏيان،
چئو ڪنڌ پنھنجو ڪوريان، ۽ گھور توتان گھوريان،
اي پياري پرت واري، مان تو پيرن جي پڻي
او ڪامڻي اوڪامڻي!
تنھنجي نصل جو ھي فصل، آھي اصل موتي امل،
ڪاريون ڀنيون ڏس ڏاڙھيون، رت ۾ ڪُھاڙيون ڳاڙھيون،
ويرين سان ڏس وڙھندا اچن، تو راھَ ڏي رِڙھندا اچن،
تون چور چپ او چاڳلي، ھيڪر خوشي مان کل کڻي
او ڪامڻي او ڪامڻي!
تنھنجي حُسن جي ھاڪ تي، آيا ڪَھي ڪئين ڪاڪ تي،
ڳڀرو ڪئين اوچي ڳاٽ سان، ھر گھاٽ پنھنجي گھاٽ سان،
راڻن سَندا ڏس روپ اڄ، وھندو ڪُسڻ جو ڪُوپ اڄ،
سو ڪيئن بچائي بت وڃي، جنھن تو ڏٺِي اک جي اَڻي
او ڪامڻي او ڪامڻي!
سھڻي پياري سُرڪَ تو، ڪيو مست “منشي” مُرڪ تو،
جنھن مُرڪ ۾ ساڃاھَ ھئي، ڪنھن ڀٽڪيل لئه راھَ ھئي،
ھڪ پل نه شل پاسي ٿيان، جيسين حياتي دم جيئان،
تو سا ڪئي الماس دل، جيڪا ھئي ڪائي جي ڪَڻي
او ڪامڻي او ڪامڻي . . . .! !