سُر سسئي
سُر سُڃاڻي سُرَ، واٽُون وِھ وندر ۾،
ڪُوڪ ڪَنائي، سسئي، پنھون پڙاڏي پُر،
ڌوٻياڻي ڪيئن ڌر، رَسڻ کان رھجي ويون.
واٽون واٽون واريون، جن ۾ ور وڪڙ،
اَسونھين الڙ، لَڪن لک لڳي مُيون.
واٽون وٽن واريون، واٽن وڏا وٽ،
ڪُيٻلياڻيون ڪئين ٿيون، ڪانڌن اوري ڪٽ،
سوين ڏيئي سٽ، وچ وسامي ويليون.
جان وڃي تا وڃ، ڏُک نه سُھڻاءِ ڏيھه کي،
ڀوري ڀرم ڀنڀور ۾، ڀُڻڪي تون مَ ڀڃ،
“منشي” چوڻ مڃُ، سونھن ٿيندئي سِڪ تو.
وڃڻ، ويھڻ پاڻ ۾، ٺھيا نه ٺھندا،
لپ جھپ، لپ جھپ، جيئڙا، لالڻ ڪيئن لھندا،
بھندڙ پيا بھندا، ويندڙ ويندا ئي رھيا.
اُٿي لوڪ لتوڙ، جي اٿئي سِڪ سڄڻ جي،
ھڪ دل ڪر تون ھينئڙو، ٻن ٻيائي ٻوڙ،
توڙ رسڻ لئه ڊوڙ، ويٺين وَر وڃائبا.
پرڻو پنھون ڪوھ ڪيئي، جي سھڻ نه سُورن سگھه،
سُڃي صرافان سون جو، اچيو پُڇين اگھه،
جئن ٻاڙو ٻولي ٻگھه، ھڻي، ھاب ھنجن سين.
ڀيترياڙي ڀنڀور ۾، ڀوري، تي ڀڻين،
اوڳڻا جن ڪڍي، گڏيو ساڻ ڳڻين،
پنھون، پارس، پدمڻي، ڪڻهءِ پيو ڪڻين،
سڏڙا تنھنجي ساٿ جا، سسئي جي سڻين،
چَتون ٿي چُڻين، ته ڪر پٿر پٻ جا.
سڀ انگ سوگھا سنگھرين، ڪيچي جنھن ڪڙي،
سا تيئن ساڙ سڙي، جيئن اتر کاڻو اڪ تان.
سسئُي، سِسي، سانڍين، پنھون پُڇائين،
سي انھن مان آھين، ته ڇڏ نه ڀر ڀنڀور جي.